“පින්වත් මහණෙනි, දෙකක් හේතු කරගෙනයි විඤ්ඤාණය හටගන්නේ. පින්වත් මහණෙනි, දෙකක් හේතු කරගෙන විඤ්ඤාණය හටගන්නේ කොහොමද? ඇසත් රූපත් නිසා ඇසේ විඤ්ඤාණය උපදිනවා. ඇස අනිත්‍යයි. වෙනස් වෙනවා. වෙනත් ස්වභාවයකට පත්වෙනවා. රූප අනිත්‍යයි. වෙනස් වෙනවා. වෙනත් ස්වභාවයකට පත්වෙනවා. ඔය විදිහට මේ දෙක ම සැලෙනවා. වැනසෙනවා. අනිත්‍යයි. වෙනස් වෙනවා. වෙනත් ස්වභාවයකට පත්වෙනවා. ඇසේ විඤ්ඤාණය අනිත්‍යයි. වෙනස් වෙනවා. වෙනත් ස්වභාවයකට පත් වෙනවා. ඇසේ විඤ්ඤාණය හටගැනීම පිණිස යමක් හේතු වුණා ද, යමක් ප්‍රත්‍ය වුණා ද, ඒ හේතුවත්, ඒ ප්‍රත්‍යයත් අනිත්‍යයි. වෙනස් වෙනවා. වෙනත් ස්වභාවයකට පත් වෙනවා. පින්වත් මහණෙනි, අනිත්‍ය වූ හේතූන්ගෙන් උපන් ඇසේ විඤ්ඤාණය කොහොම නම් නිත්‍ය වන්ටද?

පින්වත් මහණෙනි, (ඇසත්, රූපත්, ඇසේ විඤ්ඤාණයත් යන) මේ කරුණු තුනේ යම් එකතුවක්, එක්රැස් වීමක්, එකට එක් වීමක් ඇත්ද, පින්වත් මහණෙනි, මෙයට තමයි ඇසේ ස්පර්ශය කියලා කියන්නේ. ඇසේ ස්පර්ශයත් අනිත්‍යයි. වෙනස් වෙනවා. වෙනත් ස්වභාවයකට පත්වෙනවා. ඇසේ ස්පර්ශය හටගැනීම පිණිස යමක් හේතු වුණා ද, යමක් ප්‍රත්‍ය වුණා ද, ඒ හේතුවත්, ඒ ප්‍රත්‍යයත් අනිත්‍යයි. වෙනස් වෙනවා. වෙනත් ස්වභාවයකට පත් වෙනවා. පින්වත් මහණෙනි, අනිත්‍ය වූ හේතූන්ගෙන් උපන් ඇසේ ස්පර්ශය කොහොම නම් නිත්‍ය වන්ටද? පින්වත් මහණෙනි, ස්පර්ශය ඇති වුණාම තමයි විඳින්නේ. ස්පර්ශය ඇති වුණාම තමයි හඳුනාගන්නේ. ස්පර්ශය ඇති වුණාම තමයි චේතනා පහළ කරන්නේ. ඔය විදිහට මේ දේවලුත් සැලෙනවා. වැනසෙනවා. අනිත්‍යයි, වෙනස් වෙනවා, වෙනත් ස්වභාවයකට පත් වෙනවා. …………..”

(උපුටා ගැනීම: දුතිය ද්වය සූත්‍රය – සංයුත්ත නිකාය 4)